Bir film, bir yönetmen, bir sanat eseri, bir sanatçı, bir sokak, ya da bir mekân — Beslenme Çantası’nı konuğumuza ilham veren "şey"lerle dolduruyoruz.Selman’ın beslenme çantasından iki kıtadan iki film, bir Hermann Hesse romanı, hukuka eleştirel yaklaşan bir makale, ilham verici bir şair ve biraz yürüyüş çıkıyor.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Banshun (1949, Yasujirô Ozu)&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Les quatre cents coups (1959, François Truffaut)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Hermann Hesse’nin “Bozkırkurdu” romanı</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Julius Hermann von Kirchmann’ın “İlim Olmak Bakımından Hukukun Değersizliği”&nbsp;makalesi</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Gülten Akın</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Yürümek</li></ul>

Duende

Karşınızda Selman Nacar'ın beslenme çantası

Sinema, hukuk ve edebiyat.

Keşif Sahnesi'ndeki her konuktan onları keşfe çıkaran isimleri ya da Yaren'de olduğu gibi durum ve eylemleri listelemesini istiyoruz. Bunun bir adı da var: Beslenme Çantası. Yaren'in son dönemdeki Beslenme Çantası, "birkaç"lar arasında dolaşıyor ve ortaya takip etmesi keyifli bir rota çıkartıyor. Lütfen önden buyurun.Birkaç kitap:&nbsp;Rilke – Genç Bir Şaire Mektuplar, Oğuz Atay – Korkuyu Beklerken, Georges Perec – Kayboluş, Attali – Gürültüden Müziğe, Barış Bıçakçı – Bir Süre Yere Paralel Gittikten Sonra.Birkaç şair:&nbsp;Rilke, Gülten Akın, Edip Cansever, Baudelaire, Ömer Şişman, Hasan Hüseyin Korkmazgil, Birhan Keskin.Birkaç durum: Tanışmadığımız hâlde göz göze gelip karşılıklı gülümseştiğimiz insanlar; beklenmedik olan her şey; acısını üretime çevirenler; anlamaya gayret edenler, anlatmaya cesaret edenler; direnişler; savaş sonraları; yas dönemleri.Birkaç eylem: Yeniden başlamak; rüzgâra karşı koşmak, yürümek, bisiklet sürmek; üretkenliğe dair konuşmak; birlikte üretmek; iyi işler dinlemek, okumak, izlemek.İyi işler: John Cage’in yazdıkları, Alper Maral’ın anlattıkları, Nick Cave’in şarkıları, Berkay Buğdanoğlu’nun heykelleri, robotların hataları.

Yazan : <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/ozkanozanoz/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ozan Özkan</a> Simge’nin, 2019’da Harun Tekin prodüktörlüğünde çıkan ilk albümü Güzel Şeyler’i ilk dinleyişte heyecan verici bulduğumu hatırlıyorum. Ortaçgil’in yıllar önce "kent müziği" adına açtığı gedikten geçen, gitarın başrolde olduğu şarkılarla karşılaşmıştım. Heyecanım bundandı. Ancak kısa bir süre sonra heyecanımın yerini daha büyük bir şeye bıraktığını da hatırlıyorum. Dinlemeye devam ettikçe şarkıların yarattığı çağrışımlar, hemen hemen herkesin yürümeye mecbur kaldığı dehlizlere bir kez daha bakmaya davet ediyordu. Simge, bunu söz yazarlığıyla başarıyordu ve bana kalırsa müziğinin en büyük alametifarikası buydu. &nbsp; Simge’yi bir nevi zaman üzerine öyküler anlatan bir anlatıcı olarak görmek mümkün.&nbsp;Ahmet Hamdi Tanpınar’ın&nbsp;Saatleri Ayarlama Enstitüsü’ne referansla başlayan Yeni Bir Hayat&nbsp;bunun en büyük kanıtı olsa gerek. Gülten Akın’ın emsalsiz şiiri&nbsp;Kestim Kara Saçlarımı ise Simge’nin bestesinde tam karşılığını bularak, albümde başka bir doruk noktasını gösteriyor. Şiir bestelemek oldukça zor bir iş, özellikle de şiirin kendine has dünyasını/ritmini zedelemeden bestelemek eşine pek az rastlanır bir durum. Ancak bu zorlu dönemeci büyük bir ustalıkla geçen, esaslı bir müzisyenle karşı karşıya olduğumuzu anlıyoruz. Gülten Akın, Ahmet Hamdi Tanpınar gibi görünen referansların yanı sıra birçok müzisyenden, düşünürden izlere rastlamak mümkün satır aralarında. Öz yıkıma meyletmeden, arabeskin tuzaklarına mesafeli, içeriye dönük ama bir yandan dışarıyı da kollamayı ihmal etmeyen şarkılar bunlar. Bu bahsettiğim dengeyi yıllarca şarkı sözlerinde mükemmele yakın bir şekilde muhafaza etmeyi başarmış;&nbsp;Fiona Apple, PJ Harvey gibi müzisyenlerle akrabalık kurulabiliyor dinlerken. Yaşamın öldürmeyen ama sinsice kirleten karanlık yüzünü, yeniden öyle hissetmenin imkânsızlığını, kalbin ortadan kalktığı bir gelecek tasavvurunu kolay kolay duymuyoruz Türkçe şarkılarda. Belli ki bu sözler; derin bir kişisel takibin, zamanı kurcalayan bir zihnin ve hayatın aydınlanır gibi olduğu o büyülü anları saklayan belleğin ürünü. Zamanın geçip giderken bellekte bıraktığı tortuları kelimelerle yakalamak, nereden baksan meşakkatli bir iş. Tam da buna karşılık gelecek şekilde&nbsp;Cioran’ın Zamana Düşüş’te kaydettiği şu satırları aklıma getirmesi tesadüf değil.“Geçişlerini seyretmek için anların kıyısına ilişe ilişe, artık içeriksiz bir art arda gelişten başka şey görmez oluruz; içeriğini yitirmiş zaman, soyut zaman, boşluğumuzun bir çeşidi. Fazladan bir hamleyle, ve soyutlamadan soyutlamaya, bizim kabahatimizden azalır ve geçmişteki halini aratarak zamansallığın içinde eriyip gider. Ona tekrar hayat vererek zaman karşısında net, muğlaklık taşımayan bir tutum benimsemek artık bize düşmektedir.” Simge, Cioran’ın omuzlarımıza bıraktığı ağır yükü hepimiz adına sırtlanmış gibi duruyor. Şarkılar; özelden başlayıp genelle bütünleşen bir iç kazıyı detaylandırırken, Walter Benjamin’in Pasajlar’da bahsettiği : "Tekil anın çözümlenmesinde bütünün kristalini keşfetmek’" halini yakalamamızı sağlıyor. İçerden dışarıya taşmış sayıklamalar gibi duran, şarkı sonlarında sık tekrarlanan kelimeler ve onların araladığı başka anlamlar da cabası. Şarkıların sade görünümünün altındaki yaşanan bu yoğun trafik, Simge’nin müziğini benzersiz kılan hem neden hem de sonuç olarak okunabilir.Geçtiğimiz Haziran’da çıkan son teklisi Cevap ile Simge, kaldığı yerden anlatmaya devam ediyor. Büyük ümitlerle küçük hakikatlerin çarpıştığı bir anın kaydını tutuyor yine. Belki bu sefer daha sert bir gitarla ama alışageldiği şekilde sıkça tekrarlanan kelimelerin gücüne sığınarak söylüyor şarkısını. Bana da yeni albümü merakla beklemek düşüyor.Kendini yazarak müziğini inşa etmek, bir müzisyen için olabilecek en zor yol. Ancak zor olduğu ölçüde haz verici ve o gerçekliğe tutunan dinleyici için vazgeçilmez. Umarım gerçeğin ne kadarına dayanabileceğimize aldırmadan, hikâyelerini içtenlikle bizimle paylaşmaya devam edersin Simge. İnan, biz de farklı değiliz. Kapak Fotoğrafı: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/esraecekuleci/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Esra Ece Kuleci</a>

Gülten Akın ile ilgili hikayeler